GESCHIEDENIS

DE PREHISTORIE

De oudste sporen van bewoning in Asturië zijn ongeveer 49.000 jaar oud en zijn van neanderthalers. Deze zijn gevonden in de grot van El Sidrón, in Piloña.

Met de komst van de homo sapiens is er ook een nieuwe vorm van communicatie gekomen: rotstekeningen. De grot van Tito Bustillo, in Ribadesella, is een van de grootste voorbeelden in Europa van deze kunst uit het laatpaleolithicum.

Van de 39 in Asturië ontdekte paleolithische grotten zijn er nog vier open voor het publiek. Dit zijn de grotten van El Pindal, El Buxu, San Román de Candamo en La Loja.

Tijdens het neolithicum ontwikkelt de landbouw en veeteelt zich. Er zijn veel dolmens (hunebedden) en megalieten uit deze periode gevonden. Vooral de grafmonumenten in Santa Cruz (Cangas de Onís) en de grafheuvel op de Monte Areo (Carreño) zijn bijzonder interessant.

De ijzertijd wordt in Asturië geassocieerd met de Castro cultuur. Castros zijn Keltische versterkte nederzettingen met daarin rond gevormde stenen hutten. De manier van leven van de bewoners van de castros was gebaseerd op veeteelt, samen met beperkte landbouwactiviteiten. Deze bewoners staan bekend ​​als Astures. Er zijn meer dan 300 castros gevonden in de regio, sommige van vóór de 8e eeuw voor Christus. Een aantal van de belangrijkste castros zijn: Coaña, Chao San Martín, San Chuis en Noega.

HET ROMEINSE RIJK

De Romeinen moesten lang vechten om de regio te veroveren. Beschermd in de bergen verzetten de Asturiërs zich gedurende 10 jaar (29-19 voor Christus). De rest van het Iberisch schiereiland was toen al onder Romeinse controle.

Bewijzen van de Romeinse periode zijn de Romeinse baden in Villa de Veranes in Gijón en Villa de Valduno in Las Regueras.

De Romeinse controle over Hispania stortte in de vijfde eeuw in. Daarna namen de Visigoten, een Germaans volk, de controle over het Iberisch schiereiland over.

In 711 vielen Moslims vanuit Noord Afrika Spanje binnen, gebruikmakend van de onderlinge geschillen tussen de Visgotische adel. De bezetting duurde acht eeuwen. 

KONINKRIJK ASTURIË

Asturië werd het toevluchtsoord van de Visigoten die vluchtten voor de islamitische invasie. Asturië verzette zich tegen de mosliminvasie en vanuit hier begon de herovering (Reconquista) van Spanje. Het Asturië van weleer was het enige deel van Spanje dat niet door de Moren is veroverd, dankzij het ruige terrein, het bergklimaat en het felle verzet.

De overwinning van koning Pelayo op de Moren in de slag bij Covadonga (722) markeerde de geboorte van het koninkrijk Asturië. Het christelijke koninkrijk breidde zich uit in de regio Cantabrië en reikte later tot het noorden van het huidige Portugal en de noordelijke oever van de rivier de Duero (in het huidige Castilla en Leon).

Typisch voor deze periode is de preromaanse bouwstijl. Een unieke architectuur die Visigotische en Mozarabische elementen combineert met lokale bouwtechnieken. De kerken van Santa María del Naranco, San Miguel de Lillo, San Salvador de Valdediós en Santa Cristina de Lena, alle op de  UNESCO werelderfgoedlijst geplaatst, zijn de mooiste voorbeelden van deze preromaanse architectuur.

Het Asturische koninkrijk bestond tot 910. Het machtscentrum van het christelijke koninkrijk werd toen naar Leon verplaatst en Asturië werd een deel van dat koninkrijk.

Het verlies van invloed lokten verschillende afscheidingsbewegingen en regelmatige opstanden van de Asturische graven uit tijdens de middeleeuwen tot 1388. Toen werd het Prinsdom van Asturië uitgeroepen door Koning Juan I van Castilla, en aan zijn eerstgeborene de titel van Prins van Asturië gegeven (Principe de Asturias). Tot op de dag van vandaag krijgen alle Spaanse troonopvolgers deze titel.

XV – XVIII EEUW

Vanaf de 15e tot de 18e eeuw had Asturië weinig te maken met de gebeurtenissen van het Spaanse imperium en de eerste fasen van de kolonisatie van Amerika. De meest opmerkelijke link met de monarchie van de Habsburgers is de landing van Karel V in de buurt van Villaviciosa in 1517, de eerste keer dat de in Gent geboren keizer voet zet op Spaanse bodem.

XIX – XXI EEUW

De 19e eeuw wordt gemarkeerd door de emigratie naar Amerika. Naar schatting verlieten tussen 1840 en 1940 rond de driehonderdduizend personen, meestal jonge mannen, Asturië om naar Amerika te gaan, vooral naar Cuba, Argentinië en Mexico.

Velen van hen, vooral degenen die rijk waren geworden, keerden terug in het begin van de 20e eeuw. Deze Indianos, zoals ze genoemd worden, lieten elegante herenhuizen bouwen, die tegenwoordig deel uitmaken van de typische architectuur van de regio. Deze huizen zijn makkelijk herkenbaar door de palmbomen in hun tuinen.

Het kapitaal van de Indianos droeg bij aan de versnelde industrialisatie in de 20e eeuw, met staal- en kolenindustrie als strategische sectoren.

De toetreding van Spanje tot de Europese Gemeenschap in 1986 en een industriële recessie zorgden voor een traumatische aanpassing van de regionale economie met een kentering in de sectoren landbouw, mijnbouw, melk, ijzer en staal, visserij en scheepswerven.

Tegenwoordig is de Asturische economie vooral gebaseerd op de tertiaire sector (dienstensector) en is er een belangrijke groei in de toeristische sector.

ENTHOUSIAST? LEES MEER!